Wat hebben een denker, een mopperaar en een bestuurswetenschapper met elkaar gemeen? Drie wijsgeren die mij heel recent hebben aangezet om deze dolgedraaide tijden in perspectief te plaatsen.
De opleiding FM op de Haagse Hogeschool bestaat volgend jaar 45 jaar, Facto bracht in november 1996 haar eerste magazine uit, Ifmec vierde twee weken geleden haar 30-jarig bestaan en ook mijn eigen bedrijf bereikt in 2025 de respectabel leeftijd van 30 jaar. En één ding is zeker: het vakgebied heeft zich in die periode ontzettend goed ontwikkeld en is misschien zelfs wel volwassen geworden.
Mijn (facilitaire) hart heeft van jongs af aan bij de zorg gelegen. Nog steeds vind ik het één van de mooiste branches, maar de uitdagingen voor de zorgbranche worden groter en groter. Bovendien heb ik de afgelopen periode om verschillende redenen stevig moeten nadenken over de zorg.
Zoals de Dijk ooit zo mooi zong: "… jij bent de onverwachte wending die jouw leven met mij nam!" Na jarenlang met hart en ziel in het HBO-onderwijs te hebben gewerkt, heeft mijn vrouw een nogal onverwachte, spannende afslag genomen in haar carrière: duurzaamheidscoördinator digitalisering bij een overheidsinstelling.
Iedereen kent het wel; het moment in je leven waar sporen bij elkaar komen. Ik neem u graag mee in mijn momentum.
Ik ben de tel kwijtgeraakt, maar afgelopen vrijdag - als ik mijn mailbox vol met advertenties mag geloven - heb ik naar alle waarschijnlijkheid een klein kapitaal aan kortingen misgelopen. Gelukkig heb ik me niet laten verleiden en wist ik alle aanbiedingen te negeren tot zaterdagochtend.
'Blijf niet hangen in het verleden, droom niet van de toekomst, maar concentreer je geest op het huidige moment', sprak Boeddha. Nu ben ik recent gestart met ZEN-meditatie en kan ik moeilijk 'mijn spiritueel leider' in twijfel trekken, maar in deze verwarrende tijden vraagt deze zienswijze veel van mij, zeker met alles wat ook in ons vakgebied op me afkomt.
Beste lezer, al enige tijd maak ik deel uit van een rijk netwerk genaamd Moving Leadership. De bijeenkomst van morgen staat in het teken van 'transformatieprikkels | moving the system' met als centrale vraag: "Wat houdt jou het meest bezig als je denkt aan de vermenselijking van de maatschappij?"
Al voor de coronapandemie werd mij duidelijk: 'de computer en ik, wij zijn niet altijd voor elkaar gemaakt'. Uiteraard kan (en wil) ik niet zonder laptop, smartphone, tablet en het infoscherm in mijn auto, maar de balans schuift verder de verkeerde kant op. Tijdens en na corona is mijn schermtijd geëxplodeerd.
… doet je beseffen dat je leeft! Willy Alberti zong het al en afgelopen vrijdag wist ook ik het zeker. Na twee jaar online was Sinterklaas dit jaar gelukkig weer op de Humanagement burelen. Tess, het jongste Humanagement kind aanwezig, straalde, glimlachte en de hele wereld leek even stil te staan. Wat heerlijk dat we elkaar, en Sinterklaas, weer zonder maatregelen konden ontmoeten!
